یکی از سنتهای باستانی که در حفظ موسیقی ملی ایران تاثیری بسزا داشته و تا سالهای پایانی دوره ی قاجاریان ادامه داشته نقاره زنی بوده است. نقاره در کشور ما پیشینه ای کهن و تاریخی دارد و به گروهی از سازهای گوناگون چون: نقاره طبل شیپور سرنا دهل گاودم و صداها ولحنهایی که از انها برمی خاست گفته می شده است. بیشتر این آلات ضربه ای بودند و با چوب یا چرم نواخته می شدند. نقاره را نوبت و نوازندگان نقاره را نوبت زن می گفتند. نقاره معمولا از مس ساخته می شد و در زمان حرکت آن را بر مقدم جهاز شتر می بستند در حال سواری و حرکت می نواختند. پیش از اسلام ایرانیان نقاره را صبحگاه و شامگاه و به هنگام جنگ و صلح به کار می بردند.