...آن شب نیز ماه با تلالؤ پر شکوهش از راه رسید و گلهای الماس شکفتند و قندیل زیبای پروین سرزد و آن جاده ی روشن و خیال انگیزی که گویی یک راست به ابدیت می پیوندد: (شاهراه علی)(راه مکه)
که بعدها دبیرانم خندیدند که نه جانم(کهکشان)
و حال می فهمم که چه اسم زشتی!!
کهکشان یعنی از آنجا کاه می کشیدند و این هم کاه هایی است که بر راه ریخته است
شگفتا که نگاه های لوکس مردم آسفالت نشین شهر آن را کهکشان می بینند و دهاتی های کاه کش کویر شاهرا ه علی راه کعبه!
کلمات را کنار بزنید و در زیر آن روحی را که در این تلقی و تعبیر پنهان است تماشا کنید!...
(دکتر علی شریعتی)