راز و رمز گلها

راز گل ها         

از قدیمهای خیلی دور هر گل را نشانه ی احساسات اهداء کننده آن می دانستند .

گل سرخ – عشق آتشین مرا بپذیر

غنچه گل – برای نخستین بار قلبم به خاطر تو لرزید

گل میخک – قلبم را به تو تقدیم می کنم

گل شقایق – زندگیم فقط بخاطر عشق توست

گل بنفشه – همیشه بیاد من باش

گل اطلسی – نمی دانم مرا دوست داری یا نه

گل محمدی – ترا از صمیم قلب می پرستم

گل شب بو – در شب مهتاب رویت را می بوسم

گل همیشه بهار – عشق تو برای همیشه در قلب من رخنه کرده

گل داودی – از صدای دلپذیر تو لذت می برم

گل اشرفی – این هدیه را از من بپذیر

گل اقاقیا سفید – عشق پاک ، نتیجه ازدواج و خوشبختی

گل میمون – یک بوسه می خواهم نه بیشتر

گل یخ – از عشق تو نا امیدم

گل تاج خروس – از دوریت سر گردان شده ام

گل لادن – گاهی از من یاد کن

گل سفید – میسوزم و می سازم

گل مینا – بی وفا به دل داده ی خود رحم نکردی

گل کامیلیا – فداکاری در راه عشق خوشبختی می آورد

گل زرد – از تو بیزارم

گل نسترن – شهرت را بر عشق رجحان دادی

گل ساعتی – در واپسین دم زندگی ، خوشبختی تو رامی خواهم

گل پژمرده – افسوس که بهای عشقت را ناچیز پنداشتم

گل مریم – به پاک دامنی تو درود می فرستم

گل کوکب – چرا بیهوده قلبم را افسرده می سازی

گل رازقی – شفا و بهبودی تو را آرزو دارم

گل لاله – تو که دل مرا غم زده می خواهی ، این من و این دل دردمند من

گل سنبل – تو بمنزله باغ پر گلی هستی که دلدادگان را از تو نتیجه ای نیست

گل بیدمشک – اگر می سوزم و خاکستر می شوم ، گناه از بخت بد من است ، تو را می بخشم

گل رازیانه – هر چند در کنارم نیستی ولی نگاهت در تنهایی مونس من است

گل ناز – ناز و دلبری جامه ایست که به قامت تو دوخته اند

گل یاسمن – دستی است که دامن دلدار می گیرد و زبانی است که تمنا می کند

گل یاس – از من نخواه که جز راستی سخن گویم ، من شیفته تو هستم

گل چای – بختم بیدار و طالعم میمون است

گل هرزه – حساس و موشکافم و بر عشق گذشته حسرت می خورم

گل حنا – بیشتر از این دیگر فریب ترا نمی خورم

گل شیپوری – به تو اطمینان می دهم که جنجال حسودان در عشق ما اثری نخواهد داشت

گل مروارید – این آواز حزین دل داده ایست که برای آخرین بار سخن می گوید

گل سوری – عزیزم با من مهربانتر از گذشته باش

گل عباسی – تو مایه امید و سرچشمه آرزوهای منی

گل شمعدانی – عشق لازمه زندگی است و بدون عشق نمی توان زنده بود

گل نرگس – خود را این همه سزاوار عتاب نمی بینم ، دلم از نامهربانی های تو بستوه آمده است

منبع: رامین - neighborhood.blogfa.com